Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (κέντρο) απολαμβάνει τις δάφνες μετά από ένα ακόμη νικηφόρο γκραν πρι.
Πολύ πριν από την εμφάνιση του Αϊρτον Σένα και του Μίχαελ Σουμάχερ, σε εποχές που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός βρισκόταν ακόμη σε νηπιακό στάδιο, ένας Αργεντινός ήρθε στην Ευρώπη με σκοπό να δοκιμάσει την τύχη του στους αγώνες ταχύτητας. Αυτό που κατάφερε, τελικά, ήταν να βάλει τις βάσεις σε αυτό που εξελίχθηκε αργότερα η Φόρμουλα 1.
Ο Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (Φάντζο όπως προφέρεται στα ιταλικά) δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν πιλότο της μεταγενέστερης εποχής. Τότε, όπως έχει παραδεχθεί και ο ίδιος, ένας αγώνας βρισκόταν περισσότερο στα χέρια του οδηγού, παρά στις τεχνολογικές δυνάμεις του μονοθεσίου. Αυτό αποδεικνύεται, άλλωστε, και από τα πέντε παγκόσμια πρωταθλήματα που κατέκτησε με τέσσερις διαφορετικές ομάδες.
Γιος Ιταλών μεταναστών, ο Φάντζιο γεννήθηκε στην πόλη Μπαλκάρσε κοντά στο Μπουένος Αϊρες, ανήμερα της μεγάλης γιορτής του Αγίου Ιωάννη στις 24 Ιουνίου 1911. Ο συνδυασμός του ιταλικού αίματος με το αργεντίνικο ταμπεραμέντο δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από ταλέντο και δίψα για ποδόσφαιρο. Οπως και οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες της περιοχής, ο Φάντζιο ξημεροβραδιαζόταν κι αυτός με μία μπάλα στα πόδια. Είχε, όμως, ένα ακόμη ταλέντο που δεν είχαν οι φίλοι του. Οταν δεν κλώτσαγε την μπάλα, βρισκόταν δίπλα, μέσα, κάτω από ένα αμάξι το οποίο και περιεργαζόταν. Ηταν τέτοια η αγάπη του για τους τέσσερις τροχούς που σε ηλικία 13 ετών εγκατέλειψε το σχολείο προκειμένου να εργαστεί σε συνεργείο αυτοκινήτων. Στα 16 του απέκλεισε την καριέρα του ποδοσφαιριστή, αφού μετά από έναν αγώνα ένιωσε έντονους πόνους στο στήθος, με αποτέλεσμα να μείνει κλινήρης για περίπου δύο μήνες, έχοντας υποστεί πνευμονία.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ο διοικητής του διέκρινε την κλίση του για τα αυτοκίνητα και τον έκανε προσωπικό του οδηγό. Οταν απολύθηκε από τον στρατό άνοιξε δικό του συνεργείο και, παράλληλα, άρχισε να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις σε τοπικούς αγώνες ταχύτητας. Μάλιστα, σε μία από αυτές τις απόπειρες είχε αγωνιστεί οδηγώντας το... ταξί ενός φίλου του! Σε έναν άλλον αγώνα, το 1939, ξεκίνησε στην 108η θέση και κατάφερε να τερματίσει στην 5η. Το κατόρθωμα αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τη Σεβρολέ, αλλά τα όποια σχέδια συμμετοχής του σε διεθνείς αγώνες στην Ευρώπη ματαιώθηκαν λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη λήξη του ο Φάντζιο ήταν ήδη 34 χρόνων. Ωστόσο, δεν άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Με την οικονομική βοήθεια του τότε Προέδρου της Αργεντινής, Χουάν Περόν, μετακόμισε στην Ευρώπη και οδηγώντας ένα Σίμκα έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε γκραν πρι στη γαλλική Ρενς.
Το 1950 διεξήχθη το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1, με την Αλφα Ρομέο να τον εντάσσει στο δυναμικό της. Στο πρώτο πρωτάθλημα ήρθε 2ος, κατέκτησε το επόμενο και στη συνέχεια έπιασε το τιμόνι της Μαζεράτι. Από το 1953 έως το 1957 κατέκτησε τέσσερις συνεχόμενους τίτλους με Μερσέντες Μπενζ, Φεράρι και Μαζεράτι, φθάνοντας τους πέντε με τέσσερις διαφορετικές ομάδες. Ταυτόχρονα, κέρδισε τον σεβασμό όλων των αντιπάλων του τόσο για τις ικανότητές του όσο και για τον χαρακτήρα του. Τους πέντε τίτλους του στη F1, ξεπέρασε μόλις το 2003 ο Μίχαελ Σουμάχερ.
Οσο για την ασφάλεια των τότε μονοθεσίων; Κάθε αγώνας ήταν και μία αναμέτρηση με τον θάνατο, γεγονός που βίωσε διά ζώσης στον καταραμένο αγώνα της 11ης Ιουνίου 1955 στο Λε Μαν όταν 84 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Γιος Ιταλών μεταναστών, ο Φάντζιο γεννήθηκε στην πόλη Μπαλκάρσε κοντά στο Μπουένος Αϊρες, ανήμερα της μεγάλης γιορτής του Αγίου Ιωάννη στις 24 Ιουνίου 1911. Ο συνδυασμός του ιταλικού αίματος με το αργεντίνικο ταμπεραμέντο δεν θα μπορούσε να σημαίνει τίποτα άλλο εκτός από ταλέντο και δίψα για ποδόσφαιρο. Οπως και οι υπόλοιποι πιτσιρικάδες της περιοχής, ο Φάντζιο ξημεροβραδιαζόταν κι αυτός με μία μπάλα στα πόδια. Είχε, όμως, ένα ακόμη ταλέντο που δεν είχαν οι φίλοι του. Οταν δεν κλώτσαγε την μπάλα, βρισκόταν δίπλα, μέσα, κάτω από ένα αμάξι το οποίο και περιεργαζόταν. Ηταν τέτοια η αγάπη του για τους τέσσερις τροχούς που σε ηλικία 13 ετών εγκατέλειψε το σχολείο προκειμένου να εργαστεί σε συνεργείο αυτοκινήτων. Στα 16 του απέκλεισε την καριέρα του ποδοσφαιριστή, αφού μετά από έναν αγώνα ένιωσε έντονους πόνους στο στήθος, με αποτέλεσμα να μείνει κλινήρης για περίπου δύο μήνες, έχοντας υποστεί πνευμονία.
Ακόμη και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, ο διοικητής του διέκρινε την κλίση του για τα αυτοκίνητα και τον έκανε προσωπικό του οδηγό. Οταν απολύθηκε από τον στρατό άνοιξε δικό του συνεργείο και, παράλληλα, άρχισε να κάνει τις πρώτες του εμφανίσεις σε τοπικούς αγώνες ταχύτητας. Μάλιστα, σε μία από αυτές τις απόπειρες είχε αγωνιστεί οδηγώντας το... ταξί ενός φίλου του! Σε έναν άλλον αγώνα, το 1939, ξεκίνησε στην 108η θέση και κατάφερε να τερματίσει στην 5η. Το κατόρθωμα αυτό δεν πέρασε απαρατήρητο από τη Σεβρολέ, αλλά τα όποια σχέδια συμμετοχής του σε διεθνείς αγώνες στην Ευρώπη ματαιώθηκαν λόγω του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Με τη λήξη του ο Φάντζιο ήταν ήδη 34 χρόνων. Ωστόσο, δεν άφησε την ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Με την οικονομική βοήθεια του τότε Προέδρου της Αργεντινής, Χουάν Περόν, μετακόμισε στην Ευρώπη και οδηγώντας ένα Σίμκα έκανε την πρώτη του εμφάνιση σε γκραν πρι στη γαλλική Ρενς.
Το 1950 διεξήχθη το πρώτο παγκόσμιο πρωτάθλημα της F1, με την Αλφα Ρομέο να τον εντάσσει στο δυναμικό της. Στο πρώτο πρωτάθλημα ήρθε 2ος, κατέκτησε το επόμενο και στη συνέχεια έπιασε το τιμόνι της Μαζεράτι. Από το 1953 έως το 1957 κατέκτησε τέσσερις συνεχόμενους τίτλους με Μερσέντες Μπενζ, Φεράρι και Μαζεράτι, φθάνοντας τους πέντε με τέσσερις διαφορετικές ομάδες. Ταυτόχρονα, κέρδισε τον σεβασμό όλων των αντιπάλων του τόσο για τις ικανότητές του όσο και για τον χαρακτήρα του. Τους πέντε τίτλους του στη F1, ξεπέρασε μόλις το 2003 ο Μίχαελ Σουμάχερ.
Οσο για την ασφάλεια των τότε μονοθεσίων; Κάθε αγώνας ήταν και μία αναμέτρηση με τον θάνατο, γεγονός που βίωσε διά ζώσης στον καταραμένο αγώνα της 11ης Ιουνίου 1955 στο Λε Μαν όταν 84 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους.
Η απαγωγή στην Κούβα
Ο Φάντζιο είχε γίνει πλέον ο διασημότερος οδηγός στον κόσμο, αλλά η δόξα πολλές φορές έχει και πικρή όψη. Το 1958 αποδέχθηκε για δεύτερη φορά την πρόσκληση σε αγώνα του Προέδρου της Κούβας, Φουλχένσιο Μπατίστα, μαζί με άλλους κορυφαίους οδηγούς της εποχής, όπως ο Στίρλινγκ Μος. Το είχε κάνει και πριν από έναν χρόνο με μεγάλη επιτυχία.
Το βράδυ πριν από τον αγώνα, ο Φάντζιο κατευθυνόταν προς το εστιατόριο του ξενοδοχείου Λίνκολν, όταν ένας άνδρας εμφανίστηκε μπροστά του και του ζήτησε να τον ακολουθήσει: «Φάντζιο, πρέπει να έρθεις μαζί μου, είμαι μέλος του επαναστατικού κινήματος της 26ης Ιουλίου». Ενας φίλος του Αργεντινού επιχείρησε να επέμβει, αλλά σταμάτησε όταν ο απαγωγέας έδειξε το πιστόλι του. Οι αντάρτες ήθελαν να προκαλέσουν ένα πλήγμα στην κυβέρνηση του Μπατίστα και η απαγωγή του Φάντζιο ήταν ένας αποτελεσματικός τρόπος. Ο δικτάτορας άμεσα κινητοποίησε όλες τις δυνάμεις της Κούβας για να βρουν τον Αργεντινό και διέταξε να διεξαχθεί κανονικά ο αγώνας το επόμενο πρωί. Ο στόχος των απαγωγέων δεν ήταν να κάνουν κακό στον διάσημο οδηγό. Αλλωστε, όπως παραδέχθηκε ο ίδιος αργότερα, έλαβε εξαιρετικής μεταχείρισης. Για λόγους ασφαλείας μεταφέρθηκε σε τρία διαφορετικά διαμερίσματα, είχε καλό φαγητό, δικό του δωμάτιο, ακόμη και ραδιόφωνο για να ακούει τον αγώνα.
Τελικά, έπειτα από 29 ώρες αφέθηκε ελεύθερος στην Πρεσβεία της Αργεντινής, με τον παγκόσμιο Τύπο να κατηγορεί τον Μπατίστα για ένα μεγάλο φιάσκο. Οπως σε φιάσκο εξελίχθηκε και ο αγώνας, αφού ένα δυστύχημα κόστισε τη ζωή σε επτά θεατές. Αντίθετα, ευνοημένος ήταν ο ηγέτης του κινήματος, Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος είχε πετύχει μία σπουδαία νίκη κόντρα στο καθεστώς. Η ιστορία της απαγωγής έγινε ταινία με τον τίτλο «Επιχείρηση Φάντζιο».
Τελικά, έπειτα από 29 ώρες αφέθηκε ελεύθερος στην Πρεσβεία της Αργεντινής, με τον παγκόσμιο Τύπο να κατηγορεί τον Μπατίστα για ένα μεγάλο φιάσκο. Οπως σε φιάσκο εξελίχθηκε και ο αγώνας, αφού ένα δυστύχημα κόστισε τη ζωή σε επτά θεατές. Αντίθετα, ευνοημένος ήταν ο ηγέτης του κινήματος, Φιντέλ Κάστρο, ο οποίος είχε πετύχει μία σπουδαία νίκη κόντρα στο καθεστώς. Η ιστορία της απαγωγής έγινε ταινία με τον τίτλο «Επιχείρηση Φάντζιο».
Τα παιχνίδια της μοίρας στο Νίρμπουργκρινγκ
Ενας από τους λόγους της επιτυχίας του ήταν οι γνώσεις του για το αυτοκίνητο. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν ο πρώτος που αναγνώρισε τη χρησιμότητα των μηχανικών, δίνοντας τους το 10% των χρημάτων που κέρδιζε από κάθε νίκη. Στη μακρά του πορεία, ο Φάντζιο χάρισε μοναδικές στιγμές. Η συγκλονιστικότερη όλων έλαβε χώρα το 1957 σε μια πίστα που, τότε, ήταν ίσως η πιο επικίνδυνη στον κόσμο: το Νίρμπουργκρινγκ.
Εχοντας καθυστερήσει αρκετά στο πιτ στοπ, βρέθηκε πίσω από τους Μάικ Χόθορν και Πίτερ Κόλινς. Ο Φάντζιο δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια και «απογειώνοντας» τη Μαζεράτι του, έσπασε το ρεκόρ του γύρου δέκα φορές, προσπερνώντας και τις δύο Φεράρι! Τα λόγια του ίδιου περιγράφουν καλύτερα εκείνον τον αγώνα. «Μετά το πιτ στοπ πλησίασα τις Φεράρι των Κόλινς και Χόθορν, χαμήλωσα το ρεκόρ γύρου κατά 24 δευτερόλεπτα και ακόμα και σήμερα που είμαι γέρος, νιώθω φόβο όταν σκέφτομαι εκείνον τον αγώνα. Για το ρίσκο που πήρα για να νικήσω. Το Νίρμπουργκρινγκ ήταν η αγαπημένη πίστα μου, την αγαπούσα και εκείνο το μεσημέρι την κατέκτησα. Ισως μια άλλη μέρα να με είχε στείλει στον θάνατο. Οδήγησα στο όριο, άγγιξα τα δικά μου όρια. Δεν είχα οδηγήσει ποτέ ξανά έτσι και γνώριζα πως δεν θα το ξανακάνω. Η Μαζεράτι μου δεν ήταν πολύ γρήγορο αυτοκίνητο, αλλά ήταν όμορφα ισορροπημένο. Ενιωθα πως μπορούσα να κάνω τα πάντα». Εναν χρόνο αργότερα ο αντίπαλος και φίλος του, Πίτερ Κόλινς, έχασε τη ζωή του στην ίδια πίστα. Την ίδια περίοδο, σε ηλικία 47 ετών, πήρε την απόφαση να αποσυρθεί. Ηταν μια συνειδητή απόφαση που την πήρε ενώ οδηγούσε, προσπαθώντας να διαχειριστεί το μονοθέσιό του και να αλλάξει ταχύτητες παρά το σπασμένο πεντάλ του συμπλέκτη. Ο πρώτος που το έμαθε ήταν ο μηχανικός που τον πλησίασε μετά το τέλος του αγώνα. Παρέμεινε λάτρης του μηχανοκίνητου αθλητισμού και πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια στις 17 Ιουλίου 1995.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Write σχόλια