Gilles Villeneuve: OTAN HTAN OK H FORMULA 1

ΣΤΗΝ Formula 1 υπήρχαν πιλότοι που ξεχώριζαν από τους άλλους λόγω της υπέρμετρης αγάπης τους για το σπορ, του μαχητικού πνεύματος αλλά και της επιμονής τους για νίκη. Ένας από αυτούς ήταν και ο Joseph Gilles Henri Villeneuve που έφυγε πρόωρα απο τη ζωή, πριν από 34 χρόνια, στις 8 Μαϊου του 1982, σε δυστύχημα κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών του βελγικού GP.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΝΙΚΟΛΑΣ Σ. ΖΑΛΜΑΣ, ΜΕΝΙΟΣ ΚΑΤΗΣ

Το όνομά του ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ferrari και πολλοί πιστεύουν πως αν ζούσε, θα πετύχαινε πολλά ρεκόρ. Γεννήθηκε στις 18 Ιανουαρίου του 1950 στο Κεμπέκ και ξεκίνησε την καριέρα του από τους αγώνες με snowmobiles και την Formula Atlantic.

Σε ηλικία 27 ετών έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1, στη Μ. Βρετανία, στον πρώτο και μοναδικό αγώνα που έτρεξε με μονοθέσιο που δεν ήταν κατασκευασμένο από την Scuderia. Συνολικά πήρε μέρος σε 67 GP και κέρδισε έξι. Aξίζει να σημειωθεί πάντως ότι τις περισσότερες φορές αγωνιζόταν με αυτοκίνητα πολύ χαμηλού επιπέδου.

Κατά τη διάρκεια της σύντομης καριέρας του οδήγησε μόνο για λογαριασμό της Ferrari πλην του πρώτου του αγώνα το 1977 στο Silverstone όπου έτρεξε με μια McLaren/Ford M23. Ο Villeneuve ήταν το αγαπημένο παιδί του Enzo Ferrari, ο οποίος τον στήριξε και τον αγάπησε όσο λίγους.

«Κάποιοι άνθρωποι τον αποκαλούσαν αεροπόρο, και ήταν οι ίδιοι οι οποίοι τον θεωρούσαν τρελό. Από τη μέρα που ξεκίνησε τους αγώνες, δέχθηκε σκληρή κριτική. Και εγώ δέχθηκα κριτική γιατί τον προσέλαβα. Παρ' όλα αυτά εγώ τον συγκρίνω με τον Nuvolari. Ήταν ένας Πρωταθλητής, ένας πραγματικός μαχητής. Ήταν ένα δώρο στον κόσμο και έφερε ακόμα μεγαλύτερη δόξα στη Ferrari. Τον αγαπούσα», είχε πει ο «Commendatore».

Μεγάλη όμως ήταν και η αγάπη του Gilles για την Scuderia: «Αν κάποιος μου έλεγε ότι μπορείς να κάνεις 3 ευχές, η πρώτη θα ήταν να ασχοληθώ με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό, η δεύτερη να τρέξω στη Formula 1 και η τρίτη να οδηγήσω για την Ferrari...».

Το 1979 έφτασε πιο κοντά από ποτέ στο να κατακτήσει το Πρωτάθλημα. Ως πιστός στρατιώτης της Ferrari όμως υπάκουσε στις εντολές της ομάδας στον αγώνα της Monza τερματίζοντας πίσω από τον Jody Scheckter. Στο τέλος της χρονιάς ο Νοτιοαφρικανός κατέκτησε το Πρωτάθλημα, με τον Villeneuve να καταλαμβάνει τη 2η θέση και τη Scuderia να κατακτά τον τίτλο στους κατασκευαστές.

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που τον θεωρούσαν «τρελό», λόγω του τρόπου οδήγησής του, αλλά και της λυσσαλέας επιμονής του να κυνηγά τη νίκη.

Το '79 για παράδειγμα, στη Dijon, έδωσε τρομερές μάχες με τον Rene Arnoux για τη 2η θέση, με τα μονοθέσιά τους να έρχονται ουκ ολίγες φορές σε επαφή. Στο GP του Καναδά το 1981 τερμάτισε τρίτος παρά το γεγονός ότι είχε χάσει την μπροστινή αεροτομή του αυτοκινήτου του μετά από σύγκρουση. Την ίδια χρονιά κέρδισε στο Μονακό και την Ισπανία με μονοθέσιο που λες και είχε ...ξεθαφτεί από παλιότερες εποχές.

Παρά το γεγονός ότι είχε συνδέσει το όνομά του με τη Ferrari, όλα έδειχναν πως μετά το τέλος της σεζόν του 1982 θα αποχωρούσε, με πιθανότερο προορισμό την McLaren.

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη χρονιά, αφού στις δοκιμές του πέμπτου Grand Prix, στην πίστα του Ζolder, έχασε τη ζωή του. Είχε προηγηθεί στις 25 Απριλίου ένας άκρως επεισοδιακός αγώνας στο San Marino όπου δημιουργήθηκε μια βαθιά έχθρα με τον ομόσταβλό του Didier Pironi.

Σε εκείνον τον αγώνα, λοιπόν, η Ferrari είχε τον πλήρη έλεγχο και βάδιζε ολοταχώς προς το 1-2. Στους τελευταίους γύρους η ομάδα έδωσε εντολή στους οδηγούς της να κόψουν ρυθμό ώστε να μην ρισκάρουν ενδεχόμενη εγκατάλειψη. Ο Villeneuve που ήταν επικεφαλής, θεώρησε πως η εντολή της ομάδας ήταν να διατηρήσουν τις θέσεις τους αλλά υπολόγιζε χωρίς τον Pironi, o οποίος επιτέθηκε και τον πέρασε. Ο Villeneuve αντεπιτέθηκε και λίγους γύρους μετά επέστρεψε στην κορυφή αλλά έκοψε ρυθμό του. Στον τελευταίο γύρο ο Pironi ξαναπέρασε μπροστά και έμεινε εκεί μέχρι την πτώση της καρό σημαίας κατακτώντας έτσι τη νίκη.

Ο Villeneuve ήταν εξοργισμένος, αισθανόταν προδομένος, και θύμα απάτης, καθώς θεωρούσε πως ο Γάλλος παρέβλεψε τις εντολές της ομάδας. Την ίδια στιγμή, ο Pironi έλεγε πως η οδηγία ήταν για μείωση του ρυθμού και όχι για διατήρηση των θέσεων. «Είναι ευρέως γνωστό ότι αν θέλω κάποιος να μείνει πίσω μου και είμαι ταχύτερος, τότε μένει πίσω μου», θα πει ο Villeneuve που αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει ποτέ στον Pironi...

Επόμενος σταθμός του Πρωταθλήματος ήταν το Zolder, εκεί όπου η μοίρα έπαιξε άσχημο παιχνίδι στον Γαλλοκαναδό.

Είχαν μείνει 8 λεπτά για τη λήξη των επίσημων δοκιμαστικών, όταν ο Gilles οδηγώντας την Ferrari 126C2 πέρασε με μεγάλη ταχύτητα πάνω από τα κερμπς.

Μπροστά του βρισκόταν ο Γερμανός Jochen Mass με March-Ford, που του έκλεινε το δρόμο. Ο Villeneuve προσπάθησε να τον περάσει, αλλά ο Mass είχε ήδη κάνει στην άκρη, με αποτέλεσμα τα δυο αυτοκίνητα να συγκρουστούν.

Για τον Villeneuve, που μεταφέρθηκε αμέσως με ελικόπτερο στο νοσοκομείο, η σύγκρουση ήταν μοιραία, αφού είχαν σπάσει δυο σπόνδυλοι στον αυχένα του, με αποτέλεσμα να βρει το θάνατο.

Μπορεί η καριέρα του να ήταν σύντομη, αλλά η φήμη του γιγάντια, λογικά λοιπόν οι συμπατριώτες του εξακολουθούν να τον λατρεύουν, ενώ η πίστα του Μόντρεαλ, όπου διεξάγεται το GP του Καναδά, πήρε το όνομά του.

Ο «Καθηγητής» Alain Prost, περιγράφει μέσα σε δυο αράδες τον Gilles Villeneuve: «Ο Gilles ήταν ο τελευταίος υπέροχος οδηγός. Εμείς οι υπόλοιποι ήμασταν απλώς ένα τσούρμο από καλούς επαγγελματίες...».

Ο,τι δεν κατάφερε ο πατέρας, το πέτυχε ο γιος λίγα χρόνια αργότερα. Ο Jacques Villeneuve που θαύμαζε μικρός τον πατέρα του, κατάφερε το 1997 να γράψει ιστορία και να γίνει ο πρώτος Καναδός πιλότος -και μοναδικός μέχρι σήμερα- που στέφθηκε Παγκόσμιος Πρωταθλητής στη Formula 1...

Λίγες λέξεις για τον Gilles

Θυμάται: ο Νικόλας Σ. Ζαλμάς

H εικόνα του διαλυμένου και άδειου σασί της 126 C στο μέσον της πίστας και του άψυχου κορμιού του Gilles Villeneuve πάνω στα συρματοπλέγματα του Zolder σε εμβρυακή στάση, ήταν εκείνη που στοίχειωσε τον κόσμο της F1 τη δεκαετία του '80.

Η ιστορία του Γαλλόφωνου Καναδού ήταν εκρηκτική, έντονη και σύντομη. Ο διάδοχος του Tazio (όπως τουλάχιστον ήταν καταχωρημένος στη συνείδηση του Commendatore), διατηρούσε καθαρόαιμα στοιχεία από τις γενιές του μεσοπόλεμου.

Ήταν ένα είδος αγωνιστικού αταβισμού και οι πιθανότητες να έχει ένα ειρηνικό τέλος ήταν εξαιρετικά περιορισμένες.

Ο Gilles ήταν ένας τύπος που δεν «μεταβόλιζε» τη ζωή.

Θα τρομοκρατούσε τους εργαζόμενους στη Scuderia καθώς χαμογελώντας πλασάριζε την όποια στραντάλε Ferrari του την ώρα που περνούσε την πύλη του Fiorano.

Θα αγόραζε την πιο ακριβή και πλήρη σειρά των εργαλείων, που πιθανότατα δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ.

Θα γυρνούσε στην πίστα με ανάποδα και κλαταρισμένο λάστιχο.

Ήταν το υπόδειγμα του παρορμητικού, του ατρόμητου, εκείνου που δεν περιορίζεται.

Gilles Villeneuve. Ο «sine nobilitas»* κορυφαίος.

*sine nobilitas: άνευ τίτλων (ευγενείας)

Με μια ματιά

Aγώνες: 67

Νίκες: 6

1978 / GP Καναδά

1979 / GP Ν. Αφρικής

1979 / GP Δ. ΗΠΑ (Long Beach)

1979 / GP Α. ΗΠΑ (Watkins Glen)

1981 / GP Μόντε Κάρλο

1981 / GP Ισπανίας

Pole positions: 2

1979 / GP Δ. ΗΠΑ (Long Beach)

1981 / GP Σαν Μαρίνο

Ταχύτεροι γύροι: 8

Βαθμοί στο πρωτάθλημα: 107

Πρώτος αγώνας: 1977, GP M. Bρετανίας με McLaren/Ford M23

Τελευταίος αγώνας: 1982, Σαν Μαρίνο με Ferrari 126C2

Θέσεις στο Πρωτάθλημα:

1978 / 9ος με 17 βαθμούς

1979 / 2ος με 47 βαθμούς

1980 / 14ος με 6 βαθμούς

1981 / 7ος με 25 βαθμούς

1982 / 15ος με 6 βαθμούς