Η φωτογραφία είναι μία μορφή τέχνης η οποία ακόμα αντιστέκεται στις καταιγιστικές τεχνολογικές εξελίξεις. Παραμένει σεμνή αλλά επιβλητική, λιτή και λαμπερή. Θυμίζει σε όλους την αξία της στιγμής. Στιγμή ανεκτίμητη, πολύ μεγαλύτερη χιλιάδων λέξεων, όταν αποτυπώνει την εκρηκτική ταχύτητα, όταν καλείται να κινηθεί πιο γρήγορα από τα ταχύτερα μονοθέσια του πλανήτη.Το μάτι του φωτογράφου στη Φόρμουλα 1 έχει εκπαιδευτεί ώστε να αντιδρά πιο γρήγορα από την RB10 του Σεμπάστιαν Φέτελ στις στροφές ή να προλαβαίνει τα προσπεράσματα του Φερνάντο Αλόνσο.
Το f1kart.gr έχει την χαρά να φιλοξενεί τον Βλαδίμηρο Ρις τον καλλιτέχνη που αποδίδει με μαεστρία τις καλύτερες στιγμές του μηχανοκίνητου αθλητισμού, τον φωτογράφο που ζει και αποθανατίζει τις πιο γρήγορες στιγμές της Φόρμουλα 1. Από την Πράγα όπου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει σήμερα οι φωτογραφίες του έχουν δημοσιευτεί σε μεγάλα έντυπα, αρκετά εξώφυλλα συνοδευόμενα με τίτλους στα αγγλικά, στα τσέχικα, στα γερμανικά, στα ιταλικά, φυσικά στα ελληνικά και μπόλικα γιαπωνέζικα.
Big in Japan
Εγγονός φωτογράφου, ξεκίνησε να βγάζει φωτογραφίες στην όμορφη γενέτειρα του. Πολύ πριν έρθουν τα βραβεία στον τσέχικο Τύπο και στο περίφημο Kicker στη Γερμανία ο Βλαδίμηρος ομολογεί "όταν ήμουν μικρός δεν είχα ιδέα τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Σημασία είχε για μένα το BMX μου και το ποδόσφαιρο που έπαιζα σε μια ομάδα της Πράγας. Μόνο όταν ξεκίνησα τη φωτογραφία κατάλαβα πως ήμουν "τύπος". Παρατηρούσα και έβλεπα πράγματα που οι άλλοι δεν έδιναν σημασία και αυτό με βοήθησε στη φωτογραφία".
Από την Πράγα στο Αμβούργο και στο μεγαλύτερο φωτογραφικό πρακτορείο στον κόσμο συνέχισε να εμπλουτίζει το σύνολο της δουλειάς του. Ποδόσφαιρο, θερινοί και χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες, άλλες μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Μέχρι που ήρθε η Φόρμουλα 1. Την οποία απέρριψε κοντά δύο φορές.
"Στη Φόρμουλα 1 κατέληξα με λίγη τύχη και λίγη πίεση από το πρώην αφεντικό μου στο Αμβούργο. Δεν έδειχνα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για τη Φόρμουλα 1 και μάλλον αυτό με "έσωσε" όταν μπήκα στην F1, είχα φρέσκο μάτι όπως έλεγαν οι άλλοι και δεν ήμουν οπαδός μιας ομάδας ή του σπορ. Ο επικεφαλής του πρακτορείου που εργαζόμουν μου πρότεινε να καλύψω τη σεζόν της Φόρμουλα 1. Δεν έδειξα μεγάλο ενδιαφέρον και έστειλε άλλο φωτογράφο. Μετά από 3-4 αγώνες ήρθε και μου είπε πως ήθελε την επόμενη χρονιά να πάω εγώ. Δεν μπορούσα να πω "όχι" δύο φορές. Όταν μπήκα στη Φόρμουλα 1 και άρχισα να καταλαβαίνω το σπορ έγινα και εγώ θαυμαστής, ποτέ οπαδός. Είναι πανέμορφο και επικίνδυνο σπορ, έχει έναν ιδιαίτερο ηλεκτρισμό που σε ελκύει".
Ο Φερνάντο Αλόνσο εν ώρα εργασίας
Κι αν η δουλειά του δημοσιογράφου είναι πάνω κάτω γνωστή με τους περισσότερους να σχολιάζουν στα social media από την αίθουσα Τύπου την ώρα του αγώνα, οι φωτορεπόρτερ βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, στο κυνήγι της καλής φωτογραφίας.
Είναι δεκάδες, μπορεί και εκατοντάδες σε συγκεκριμένους αγώνες όπως στη Μόντσα, ενώ σοκ προκαλεί ο όγκος των φωτορεπόρτερ που απαθανατίζει τους νικητές στο τέλος του αγωνιστικού τριημέρου.
Ο Βλαδίμηρος, freelancer από το 2011, ανήκει στην ομάδα των εκλεκτών: "Είναι ένας από τους λίγους τυχερούς που έχουν διαπίστευση διαρκείας (σ.σ. και για τους 19 αγώνες) για όλη τη σεζόν. Πέρυσι είχαμε γύρω μόνο στους 50 φωτογράφους από όλο τον κόσμο με διαπίστευση διαρκείας. Όταν ο αγώνας γίνεται στην Ευρώπη ταξιδεύω την Τετάρτη στον προορισμό μου. Όταν ο αγώνας διεξάγεται εκτός Ευρώπης φεύγω από την Αθήνα ή το Βερολίνο που μοιράζω το χρόνο μου, την Τρίτη".
Ο Μίκαελ Σουμάχερ
Το πρόγραμμα είναι βαρύ για όσους ακολουθούν τον… περιοδεύοντα θίασο της Φόρμουλα 1. Ο χρόνος είναι ελάχιστος ανάμεσα στις εκδηλώσεις των ομάδων, των χορηγών τους, των διοργανωτών κτλ. Ο Βλαδίμηρος εξηγεί:
"Την Πέμπτη πριν τον αγώνα έχουμε όλα αυτά τα previews, τη συνέντευξη Τύπου (οδηγών και υπευθύνων ομάδων). Η Παρασκευή (σ.σ. οι ελεύθερες δοκιμές) είναι η πιο έντονη μέρα μαζί με την Κυριακή την ημέρα του αγώνα. Ο λόγος είναι πως έχω το περισσότερο φωτογραφικό υλικό για επεξεργασία και αποστολή στον πελάτη. Επειδή δεν δουλεύω όπως τα πρακτορεία και δεν τρέχω αγώνα με το χρόνο και τις προθεσμίες, έχω το χρόνο μου για επιλογή και επεξεργασία των φωτογραφιών μου. Σε αυτό είμαι τυχερός γιατί έχω πελάτες που τους ενδιαφέρει όχι η ταχύτητα, αλλά η ποιότητα και αυτό είναι σπάνιο στην εποχή του ίντερνετ που ζούμε όλοι".
Φαίνεται δε πως ευγενής άμιλλα υπάρχει μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, γιατί στη Φόρμουλα 1 βρίθει ο ανταγωνισμός ακόμα και ανάμεσα στους φωτογράφους: "Συνεργασία ανάμεσα μας υπάρχει σε περιορισμένο βαθμό θα έλεγα. Όταν χρειάζεται βοήθεια ένας φωτογράφος με το ξενοδοχείο του ή θέλει να νοικιάσει αυτοκίνητο, αλλά εκεί τελειώνει η συνεργασία. Στο πάντοκ ο καθένας είναι "μονομάχος", μόνος του και έτσι δουλεύει ολόκληρη η Φόρμουλα 1".
Ο Βλαδίμηρος επιμένει πως δεν υπάρχουν μυστικά για μια καλή φωτογραφία, ωστόσο "υπάρχουν βασικοί κανονισμοί στη φωτογραφία τους οποίους πρέπει να μάθει φωτογράφος για να ξέρει πώς να τους σπάσει. Τα υπόλοιπα είναι εμπειρία, τεχνικές δυνατότητες, το ένστικτο και το μάτι".
Selfie στη Μόντσα
Στο λογαριασμό του στο Twitter (@vladimirrys) φιλοξενείται ένα πορτραίτο του τέσσερις φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, Σεμπάστιαν Φέτελ. Το κεφάλι ενός ανθρώπου, όχι τροχοί στον αέρα, ούτε ατυχήματα. Υπάρχει εξήγηση, γιατί "εμένα πολύ μου αρέσει να τραβάω πορτραίτα, να μπορώ να παγώσω μια ολόκληρη ιστορία μέσα στη φωτογραφία, αυτό με έλκει πολύ . Η Φόρμουλα 1 είναι ξεχωριστή διότι μόνο με εμπειρία μαθαίνεις σε ποια στροφή της πίστας, σε ποια ώρα της ημέρας έχει το καλύτερο φώς και πότε πρέπει να βρίσκεσαι εκεί.
Όπως ένας αθλητής καταλαβαίνει όταν έχει κάνει μεγάλη επίδοση, έτσι και ο φωτογράφος αντιλαμβάνεται όταν έχει τραβήξει κάτι καλό. Ο Βλαδίμηρος επιβεβαιώνει "συνήθως το καταλαβαίνω όταν έχω βγάλει κάτι ιδανικό, κάτι ξεχωριστό, ακόμα και πριν κοιτάξω το display της φωτογραφικής μου. Παλιά στην εποχή του φιλμ δεν υπήρχε αυτό, αλλά πάλι μέσα σου ήξερες ότι έχεις μια ή δύο καλές φωτογραφίες. Η καλύτερη μου φωτογραφία είναι η επόμενη που δεν έχω τραβήξει και αυτό με κρατάει σε εγρήγορση".
Πορτρέτο του Ίκερ Κασίγιας
Μπροστά από το φακό του πρέπει να έχουν περάσει όλοι. Μια φωτογράφηση είναι μέρος της δουλειάς ενός επαγγελματία οδηγού. Αυτό δεν σημαίνει πως αφοσιώνονται. Πόσες φορές άλλωστε έχουμε ξεφυλλίσει ένα περιοδικό, αθλητικό, μόδας ή ποικίλης ύλης και έχουμε σκεφτεί πως αυτή δεν είναι καλή φωτογραφία.
"Οι οδηγοί είναι ξεχωριστή κατάσταση. Το να ρισκάρεις κάθε μέρα τη ζωή σου για λίγη αδρεναλίνη και για λίγο εγωισμό, σημαίνει ότι δεν είσαι κανονικός άνθρωπος. Είναι δύσκολο να κερδίσεις την εμπιστοσύνη ενός οδηγού και να είναι συνεργάσιμος. Είμαι πολύ τυχερός που ο Φέτελ ξέρει τη δουλειά μου και μου αφήνει τον απαραίτητο χώρο για να την κάνω. Μπορώ να φτάσω πιο κοντά του περισσότερο από κάθε φωτογράφο στη Φόρμουλα 1 για να πάρω μια φωτογραφία του που θέλω. Μου έχει εμπιστοσύνη και εγώ δεν την εκμεταλλεύομαι. Τη χρησιμοποιώ".
Αιφνιδιάζοντας τον Φέτελ στο Όστιν
Οι ομάδες ολοκλήρωσαν τις δοκιμές εξέλιξης ενόψει της έναρξης της σεζόν στη Μελβούρνη στις 16 Μαρτίου, αλλά η δουλειά του Βλαδίμηρου τον έστειλε στα βουνά του Σότσι. Είναι ευκολότερο να πιάσεις ένα μονοθέσιο ή έναν αθλητή στον αέρα ή εν κινήσει στην πίστα;
"Και τα δύο είναι δύσκολα αν θέλεις να βάλεις μια δική σου… όψη ή ένα αυτόγραφο στη δουλειά σου. Ειδικά στους Ολυμπιακούς Αγώνες τα πράγματα δεν είναι εύκολα, υπάρχουν αυστηροί κανονισμοί για τους φωτογράφους. Η διοργάνωση ήταν στην αρχή λίγο "αργή" ας την χαρακτηρίσουμε, στην πορεία καλυτέρεψε. Για μένα ήταν και παραμένουν οι καλύτεροι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα το 2004, όχι επειδή έχω ελληνικές ρίζες, αλλά υπήρχε το ολυμπιακό πνεύμα. Δεν το βρήκα ούτε στο Τορίνο, ούτε στο Πεκίνο, δυστυχώς ούτε και στο Σότσι".
O Μπολτ στην "κούρσα της μιας ανάσας"
Η απάντηση του Βλαδίμηρου Ρυς δεν είναι ειλικρινής γιατί πρόκειται για άνθρωπο που είναι ερωτευμένος με την Αθήνα και την Ελλάδα γενικότερα, "ένας Αθηναίος με θεωρεί τρελό όταν του λέω πως η Αθήνα είναι πανέμορφη, έτσι τη βλέπω εγώ. Είναι μια πόλη με δικό της πρόσωπο που όσο περνάει ο καιρός, γίνεται πιο όμορφο. Είναι μια πρωτεύουσα με το καλύτερο κλίμα στην Ευρώπη. Ο Έλληνας είναι ένα ιδιαίτερο πλάσμα, δεν χρειάζεται και δεν θέλω να γίνει πιο πολύ… Ευρωπαίος διότι οι ξένοι που επισκέπτονται την Ελλάδα ακριβώς για αυτό έρχονται, ψάχνουν το ελληνικό πνεύμα, τη φιλοξενία του Έλληνα, το χαμόγελο του, το χιούμορ , τη ζωντάνια, τη λεβεντιά και τον αυθορμητισμό του. Υπάρχουν πολλοί δημιουργικοί άνθρωποι στην Ελλάδα και την Αθήνα, όσο και στην Πράγα, γενικά εκεί που δεν υπάρχει μεγάλη οικονομική άνεση, έρχεται και η δημιουργικότητα".
Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε η δημιουργικότητα δεν ανταμείβεται. Η φωτογραφία είναι ένα δημιουργικό επάγγελμα: "Η Ελλάδα είναι μια δύσκολη χώρα για δημιουργικά επαγγέλματα και καλλιτέχνες γενικά, από την άλλη μεριά προσφέρει πολλές ελευθερίες και με πολλή δουλειά και τύχη, μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά".
Δεν θα μπορούσαμε να έχουμε απέναντι μας ένα φωτογράφο δίχως να τον ρωτήσουμε για τα "εργαλεία της δουλειάς του" και βέβαια τι πρέπει να έχει ένας… αρχάριος φωτογράφος για να... πάρει μπροστά.
Στο Grand Prix του Άμπου Ντάμπι
"Εγώ δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια με τις μηχανές Canon, τις οποίας φυλάω και μεταφέρω σε εξοπλισμό f-stop gear, έχω και άλλες μηχανές όπως Leica, Hasselblad και Fuji. Όποιον θέλει να μάθει, τον συμβουλεύω να πάρει μια analog κamera με έναν 50άρι φακό, καμιά 25αριά φιλμ για να μάθει τα βασικά της φωτογραφίας. Δεν υπάρχει καλύτερη σχολή φωτογραφίας από την analog φωτογραφία παλιάς σχολής, να κρατήσεις την αναπνοή σου πριν βγει το φιλμ από την εμφάνιση και να βλέπεις τις εικόνες που έχεις δημιουργήσει".
Ποιο είναι το συναίσθημα που κατακλύζει τον Βλαδίμηρο όταν κρατάει τη φωτογραφική στα χέρια του; "Νιώθω μια ελευθερία, έτσι απλά".
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Write σχόλια