H Ferrari επέλεξε να γυρίσει σελίδα μεσούσης της σεζόν. Ή πιο σωστά προτού η Φόρμουλα 1 έρθει πίσω στην Ευρώπη. Ο νέος Direttore Sportivo (αγωνιστικός διευθυντής) Μάρκο Ματιάτσι προέρχεται από τον κόσμο του μάρκετινγκ, των πωλήσεων και των αριθμών, δεν έχει σχέση με τους αγώνες.Ο πρόεδρος της Ferrari, Λούκα ντι Μοντετζέμολο δήλωσε "αποφάσισα να εμπιστευτώ ένα νεαρό μάνατζερ τον οποίο πιστεύω πολύ, ένα πρόσωπο μέσα από την οικογένεια της Ferrari, αποφεύγοντας έτσι να αναζητήσω στον κόσμο έναν μισθοφόρο". Πρόσθεσε δε πως η επιλογή έγινε σε συνεννόηση με τον CEO της Fiat Σέρτζιο Μαρτσιόνε. Μεγάλες αλήθειες είπε ο Μοντετζέμολο σε λίγες γραμμές:Η Ferrari θα παραμείνει πάντα ΙΤΑΛΙΚΗ ομάδα παρά την απασχόληση τόσων ξένων και μάλιστα σε σημαντικές θέσεις στο Μαρανέλο. Η Ferrari έγινε ξανά πρωταγωνίστρια χάρη στους "μισθοφόρους" στα χρόνια του Μίχαελ Σουμάχερ, για να ιταλοποιηθεί ξανά η ομάδα και να έρθει η ξηρασία τίτλων μετά το 2007. Και φυσικά υπάρχει πάντα η Fiat, την οποία ξεχνάμε να αναφέρουμε, αλλά αγόρασε τη Ferrari το 1969. Ο 38χρονος Τζιάνι Ανιέλι ασχολείται προς το παρόν με τη Γιουβέντους, σύντομα θα έρθει η ώρα που εκείνος ή κάποιος άλλος από το Τορίνο θα αναλάβει τη Ferrari. Η Ferrari, το διασημότερο όνομα στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, ενσαρκώνει το όραμα ενός ανθρώπου, του Έντσο Φεράρι. Περήφανος Ιταλός με φιλοδοξίες, αλλά συντηρητικός μέχρι το κόκκαλο. Δημιούργησε το ιταλικό όνειρο και ένα καινούργιο χρώμα, το αγωνιστικό κόκκινο.
Ο Έντσο (με το καπέλο) στον ήρωα του, τον Τάζιο Νουβολάρι (με τη λευκή φόρμα) το 1931 στη Μόντσα
Ένα μύθο αναγκάζοντας τους καλύτερους οδηγούς στον κόσμο να πληρώνονται με πολύ λίγα χρήματα γιατί "η τιμή να οδηγείς για τη Ferrari δεν ανταλλάσσεται με τα χρήματα". Δεν όριζε ποτέ Νο1 οδηγό, υπέθαλπε τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους οδηγούς του. Το σημαντικό ήταν να κερδίζει η Ferrari, το ποιος ανέβαινε στο βάθρο δεν τον ενδιέφερε.
Χάρη σε έναν αντίπαλο του, τον Λουίτζι Τσινέτι που είχε μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες κατάλαβε πως θα μπορούσε να συντηρήσει την ομάδα του, το πάθος του για τους αγώνες, κατασκευάζοντας πολυτελή αυτοκίνητα. Ο ιδιοκτήτης της Proctor & Gamble ήταν ο πρώτος πελάτης του το 1948. Ήρθαν κι άλλοι στη συνέχεια, ορμώμενοι από τα αποτελέσματα της Ferrari στους αγώνες αυτοκινήτου.
Τότε δεν υπήρχαν οικονομικά τμήματα και οι εργαζόμενοι στο Μαρανέλο, τους οποίους ο Έντσο προσφωνούσε με το μικρό τους όνομα, άρχιζαν να φεύγουν ο ένας μετά τον άλλο. Η Ford είχε έρθει για να σώσει τον Έντσο το 1961, επιθυμώντας να αγοράσει το εργοστάσιο, αλλά ο “Ingegnere” όπως ήθελε να τον φωνάζουν, αποσύρθηκε από τις συζητήσεις μετά από 22 μέρες.
Ο Έντσο μιλάει με το λαό του
Η Ferrari δεν μπορούσε να περάσει σε αμερικανικά χέρια, έπρεπε να παραμείνει ένας ιταλικός οργανισμός και το 1969 η Ferrari σώθηκε χάρη στην εξαγορά από τη Fiat των Ανιέλι.
Ο Έντσο κράτησε το αγωνιστικό κομμάτι και το 10%, τα χρήματα ξεκίνησαν να καταφτάνουν από τη Fiat το 1970 και έγιναν περισσότερα χάρη στη Marlboro. Οι απόψεις του δεν άλλαξαν. Το 1986 αποκάλυψε πως είχε συζητήσεις με τον μάνατζερ του Άιρτον Σένα , κράτησαν λίγο: "Ένιωθα πως δεν ήταν σωστό να πάω στη Marlboro που πληρώνει τους μισθούς των οδηγών μας με τις οικονομικές απαιτήσεις που έχει εκθέσει ο οδηγός.Ανήκουστο". Δύο χρόνια νωρίτερα είχε φύγει από τη Ferrari ο πιστός του τεχνικός διευθυντής, ο Μάουρο Φορτζιέρι.
Η καθημερινή ενασχόληση στο Μαρανέλο τον κράτησε στη ζωή μέχρι τις 14 Αυγούστου του 1988. Ήταν ενενήντα χρονών. Είχε ήδη ταφεί δίπλα στον γιο του τον Ντίνο. Είχε και έναν άλλο γιο, τον Πιέρο Λάρντι Φεράρι, καρπό εξωσυζυγικής σχέσης τον οποίο αναγνώρισε μετά το θάνατο της γυναίκας του, της Λάουρα και του άφησε το 10%. Ο Πιέρο βρίσκεται πάντα στη Ferrari, αλλά δεν έχει ρόλο στη Φόρμουλα 1.
Mέχρι το 1988 κινούσε ο ίδιος τα νήματα, η θέση του "Direttore Sportivo" ουσιαστικά δημιουργήθηκε όταν εκείνος έπαψε να πηγαίνει στους αγώνες (σ.σ. το τελευταίο GP ήταν το 1957). Η σημαντικότερη δουλειά του Direttore ήταν το τηλεφώνημα στον "Ingegnere" μετά τον αγώνα. Μέχρι και δημοσιογράφος είχε το ρόλο του αγωνιστικού διευθυντή.
Μετά το θάνατο του είχε έρθει η ώρα του Λούκα ντι Μοντετζέμολο, προστατευόμενου του Φεράρι, ενός ανθρώπου της ομάδας να αναλάβει. Όμως το 1990 η Ιταλία επρόκειτο να φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου και ήταν ο επικεφαλής της οργανωτικής επιτροπής. Έτσι μια σειρά από στελέχη της Fiat πειραματίστηκαν με τη διασημότερη ομάδα στον κόσμο.
Ο Φεράρι, ο Νίκι Λάουντα και ο νεαρός Μοντετζέμολο
Μια από τις τελευταίες αποφάσεις που είχε πάρει ο Φεράρι ήταν η πρόσληψη του Βρετανού Τζον Μπάρναρντ στη θέση του τεχνικού διευθυντή. Θα δούλευε από το γραφείο του στην Αγγλία! Άλλωστε είχε σχεδιάσει τα μονοθέσια της McLaren, έφυγε από τη Ferrari πριν από το 1990, δεν πρόλαβε δηλαδή τον Αλέν Προστ. Του άφησε όμως ένα εξαιρετικό μονοθέσιο, την 641, με το οποίο ο Γάλλος διεκδίκησε το πρωτάθλημα του 1990. Ένα μοντέλο φιλοξενείται στο μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Νέα Υόρκη.
Επικεφαλής της ομάδας εκείνα τα χρόνια ήταν ο Τσέζαρε Φιόριο που είχε γράψει ιστορία με τη Lancia στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλι και προερχόταν από ισχυρή οικογένεια. Άντεξε μέχρι το καλοκαίρι του 1991 όταν "φαγώθηκε" από τον Προστ. Ένας εξαιρετικός μηχανικός, ο Κλαούντιο Λομπάρντι τον αντικατέστησε και σύντομα απέλυσε τον ίδιο τον Προστ όταν ο τελευταίος αποκάλεσε "φορτηγό" την 643, το μονοθέσιο που οδηγούσε. Τη σεζόν 1992-93 ανέλαβε ο Σάντε Γκεντίνι που είχε ακολουθήσει τον Λάουντα στη Brabham και επέστρεψε εκείνη τη χρονιά όταν ο Αυστριακός είχε ρόλο συμβούλου.
Ο Φιόριο παρακολουθεί τον Νάιτζελ Μάνσελ
Η Fiat αποφάσισε να δώσει τα ηνία της εταιρείας στον Μοντετζέμολο. Ορίστηκε από τον ίδιο τον Τζιάνι Ανιέλι και η πρώτη εντολή ήταν να ξαναχτίσει την ομάδα από το μηδέν. Πρώην αγωνιστικός διευθυντής και ο ίδιος τη σεζόν 1974-75, στράφηκε στον Μπαρναρντ (σ.σ. έφυγε το 1997) και επέλεξε για αγωνιστικό διευθυντή τον Γάλλο πρώην συνοδηγό και μάνατζερ της Peugeot στα ράλι, Ζαν Τοντ.
Ο μικρόσωμος Γάλλος εξασφάλισε την υπογραφή του Μίχαελ Σουμάχερ το 1996 και στο τέλος εκείνης της χρονιάς είχαν προστεθεί ο τεχνικός διευθυντής Ρος Μπρον και ο σχεδιαστής Ρόρι Μπιρν . Η Ferrari πλήρωνε αδρά, όμως μετά τον κύκλο της Williams, είχε έρθει η εποχή της McLaren. H Ferrari κατέκτησε τον τίτλο στους κατασκευαστές το 1999, όμως ο τίτλος στους οδηγούς που ενδιέφερε περισσότερο ήρθε το 2000 με τον Σουμάχερ. Ακολούθησαν άλλοι πέντε. Επιτυχίες άνευ προηγουμένου στη Ferrari
14 χρόνια άντεξε ο Τοντ στη Ferrari
Ο Μοντετζέμολο είχε κάνει τη δουλειά του. Το 2003 είχε πεθάνει ο Τζιάνι Ανιέλι και 18 μήνες μετά τον ακολούθησε ο αδερφός του, ο Ουμπέρτο που είχε αναλάβει τη Fiat. Η οικογένεια Ανιέλι ζήτησε από τον Μοντετζέμολο να αναλάβει τη Fiat γιατί οι διάδοχοι ήταν μικροί σε ηλικία.
Ο κύκλος της Ferrari έκλεινε, ο Τοντ ανέλαβε τη θέση του Μοντετζέμολο στη Ferrari το 2004. Η Ferrari έχασε το πρωτάθλημα το 2005 και το 2006 από τον Φερνάντο Αλόνσο και τη Renault. Κατά πολλούς ο Σουμάχερ οδηγήθηκε προς την έξοδο και την αποχώρηση από τη Φόρμουλα 1.
H Fiat έδωσε εντολή στον Μοντετζέμολο να ιταλοποιήσει τη Ferrari, έτσι επέστρεψε στη Ferrari το 2008, δίνοντας τα κλειδιά του αγωνιστικού διευθυντή στον Στέφανο Ντομενικάλι. Μετά τον Σουμάχερ είχε φύγει ο Μπιρν και απογοητευμένος για τη θέση που έχασε από τον Ντομενικάλι, αποχώρησε και ο Μπρον για τη Honda τον οποίο διαδέχθηκε ο Άλντο Κόστα και με την παραίτηση του Τοντ το 2009 έκλεισε ο κύκλος της "χρυσής εποχής Σουμάχερ".
Ο Μπρον και ο Ντομενικάλι
Ο Κίμι Ράικονεν κατέκτησε με τη Ferrari τον τίτλο το 2007, ήρθε ο τίτλος των κατασκευαστών το 2008 και η απώλεια του πρωταθλήματος από τον Φελίπε Μάσα την ίδια χρονιά. Η Ferrari ήταν επιτυχημένη, η Fiat ήταν ικανοποιημένη γιατί πουλούσε και αυτοκίνητα, η Santander έφερε τον Φερνάντο Αλόνσο στο Μαρανέλο. Όμως η τετραετής κυριαρχία της Red Bull που ακολούθησε έφερε πάλι σύννεφα πάνω από τη Ferrari.
O Mοντετζέμολο που είχε αποκτήσει στο μεταξύ πολιτικές φιλοδοξίες αναγκάστηκε να ασχοληθεί ξανά με τη Ferrari. Μια σειρά μη Ιταλών μηχανικών με επικεφαλής τους Πατ Φράι και Τζέιμς Άλισον ήρθαν στη Ferrari, επέστρεψε και ο Ράικονεν σε μια κίνηση στρατηγικής/εντυπωσιασμού με δύο παγκόσμιους πρωταθλητές στην ίδια ομάδα.
Φαίνεται πως όταν ο Μοντετζέμολο στρέφει αλλού το βλέμμα του, η Ferrari υποφέρει. Δήλωσε πως θα βρίσκεται δίπλα στον Ματιάτσι, ωστόσο ο χρόνος είναι αμείλικτος. Ο Μοντετζέμολο είναι ήδη 66 χρονών.
Πέρα από τα σπουδαία μοντέλα αυτοκινήτων που έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια η εταιρεία, η Ferrari είναι πρωτίστως μια αγωνιστική ομάδα. Χρειάζεται αποτελέσματα. Ας μη ξεχνάμε πως η Ferrari αποτελεί εθνική υπόθεση στην Ιταλία, ένας από τους λόγους που λατρεύεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι επιτυχίες ή αποτυχίες της έχουν και πολιτικές προεκτάσεις σε μια ασταθή χώρα.
Ο Μοντετζέμολο ψιθυρίζει στον Ντομενικάλι
Μένει να δούμε αν ο Μοντετζέμολο διάλεξε σωστά τον διάδοχο του ή θα έρθει η σειρά του δεύτερου σημαντικότερου παράγοντα στην ιστορία της Ferrari να αποχαιρετήσει.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Write σχόλια